Kok Verhoeven

De inspecteurs van Michelin rijden altijd met een grote boog om Tilburg heen, toch de zesde stad van Nederland. Niet vreemd, want hoewel ik zielsveel houd van mijn stadje, krimpt mijn culinaire hart ineen van de overvloed aan rotzooirestaurants die Tilburg als een tsunami overspoelen. Veul vur weinig, dat willen ze hier. In het land van all you can eat is Kok Verhoeven dan ook koning, gelukkig maar.

Er zijn meer tenten in Tilburg waar ze pretenderen – ik herhaal: pretenderen – op niveau te koken. Neem Taste!. Ik wil niet haten, maar je noemt je restaurant ‘smaak’, terwijl die toch vies tegenviel. Toegegeven, ik heb er slechts één keer gegeten en het kan zijn dat de keukenbrigade een mindere dag had, maar dan nog. Weggestopt in de kelder van het al niet zo denderende Mercure Hotel, geen uitleg bij de gerechten en asperges als dessert, beetje jammer allemaal. Maar pin me zoals gezegd niet vast op deze mening, is twee jaar geleden dat ik langs geweest ben en kan inmiddels verbeterd zijn.

Dan heb je nog Le Bistro. Sympathiek tentje, waar je vooral heen moet gaan voor de onovertroffen rundercarpaccio en altijd goede oesters. Verder niet zo bijzonder. En natuurlijk Hofstede de Blaak, een stuk buiten het centrum. Hier eet je voor prima prijzen prima gerechten. Prima dus, maar meer ook niet. Vooral omdat je er een beetje schraal zit. Er zijn ook best wat fijne restaurantjes met heerlijke tapas, kazen en worsten (Doncurado), lunchgerechten die de middelmaat ontstijgen (Nieuwland), of waar het gewoon ontzettend gezellig zitten is (De Burgerij). Maar dat zijn niet de zaken waar ze bij Michelin opgewonden van raken. Om over alle all-you-can-eat-sushi-shit, pizzaboerderijen en tweederangs maaltijdopwarmers maar te zwijgen, verspilde moeite.

Wat ben ik dus blij dat er in Tilburg zoiets bestaat als Kok Verhoeven. Waar het eten en de service altijd al uitstekend waren, maar waar je na de grote verbouwing helemaal graag zit. Het restaurant was eerst best klein en miste qua uitstraling wat grandeur. Gelukkig voor kok Hans Verhoeven en zijn vrouw Angela dat de keukenzaak ernaast voor geen meter liep en op de schop ging. Respect dat ze het aandurfden om die grote ruimte erbij te pakken en rigoureus onder handen te nemen. Resultaat is een prachtige zaak met alles erop en eraan: open keuken, aankleding van topniveau, fijne bediening en eten om gelukkig van te worden.

Want als ik – naast kaas – van iets gelukkig word, is het wel van fruits de mer. Denk Oosterschelde kreeft, koningskrab, kokkels, Hollandse garnaaltjes, oesters, mosselen en dan nog zo’n beetje ieder schaal- en schelpdier dat in de Noordelijke zeeën te vinden is. In al zijn stralende eenvoud bereid en nonchalant op twee schalen gestapeld. Geen eten zo goed om op aan te vallen als fruits de mer – oké, en spare ribs. Fijn dan ook dat je er een hele rits kraak- en visgereedschap bij krijgt. Is het vreemd dat ik me als een kannibalistische Dexter voel als ik vakkundig een krabpoot kraak, uit elkaar trek en leeg slurp? Jammer dat zo’n feestje met al die sterren van de zee (nee, geen zeesterren) zestig euro kost en dus niet iets is waar je iedere week even losgaat.

Het voorprogramma van het plateau Fruits de Mer wordt ditmaal verzorgd door gerookte zalm met asperges. Want van het witte goud moet je zoveel mogelijk tot je nemen, die paar maanden dat het verkrijgbaar is. Een goede opwarmer, alleen de twee stipjes schuim (van asperge?) aan de voet van het langwerpige bord waren een beetje overboden. Zowel qua smaak als presentatie niet echt een toevoeging. Door dat soort fratsen is een restaurant als De Molen (in het nabijgelegen Kaatsheuvel) er onderdoor aan het gaan. Heel leuk dat Michelin wel net even voorbij de Efteling wil kijken om daar een ster uit te delen, maar als dat bolletjes hier en zalfjes daar betekent, hoeft dat van mij niet. Onder het mom van schoenmaker blijf bij je leest, zijn een aantal beetgare asperges, een paar dikke plakken gerookte zalm en wat saus meer dan voldoende. De producten zijn de sterren, dus laat die niet verpesten door geldbeluste promotors – om nog even in de concertreferenties te blijven hangen.

Omdat ik van toetjes nu eenmaal bijna net zoveel houd als van mijn vriendin (nee hoor, schatje!), volgt er als afsluiting een grand dessert. Wat typisch Tilburgs gevuld wordt met crème brûlée, brownie, panna cotta, spekkoek, vanille-ijs en aardbeien. Want da kennen ze hier ammal wel. Op dessertgebied zou ik (maar wie ben ik?) kok Verhoeven adviseren om de lijn van de rest van zijn menukaart door te trekken: eenvoud is kunst. Want als geen ander snapt Hans dat het om de producten moet gaan en zeker niet om een chef die het te hoog in zijn moleculaire bol heeft gekregen.

Wie we deze Goede Vrijdagavond helaas moesten missen is Ferry, de zoon van de eigenaars. Want deze jongen verdient wat mij betreft een bijzondere vermelding in de Gault Millau, Lekker en Michelingids als meest sympathieke en kundige ober uit de weide omtrek. Het komt weinig voor dat iemand op zo’n natuurlijke manier zijn werk met zoveel vriendelijkheid uitvoert. En dat valt niet alleen mij op, maar iedere gast van Kok Verhoeven die ik erover spreek. Of je er nu één keer komt eten of vaste gast bent, Ferry zorgt er meteen voor dat er de hele avond goed voor je gezorgd wordt. De rest van de bediening doet het ook goed, maar kan niet aan hem tippen.

Bij Kok Verhoeven hoeven ze – naar eigen zeggen – geen Michelinster, maar dat is wat mij betreft juist positief. De eisen die Michelin stelt, zorgen er niet altijd voor dat het eten er beter op wordt. Want als ik kreeft bestel, wil ik gewoon een flinke kreeft op mijn bord en geen drie bereidingen van structuren van de schaal van de kreeft, of whatever. Dus blijf voorrrral zo doorrrgaan mensen van Kok Verhoeven, dan zien jullie mij snel weer terug.

Punten Kok Verhoeven
De kosten: 100 euro (3-gangen inclusief champagne, wijn, water, koffie)
Eten: 8,5
Bediening: 8,5
Entourage: 8,5
Prijs-kwaliteit: 8

Auteur: RJ